Toen Jochem Uytdehaage in 2002 een gouden medaille op zowel
de 5 als de 10 kilometer won op de Olympische Winterspelen in Salt Lake City, en
daarbij het wereldrecord op de 10 kilometer verbrak met een tijd die onder de
13 minuten kwam, was ik nog maar 9 jaar. Laten we, om het geheugen op te
frissen, en omdat ik het dan zelf niet meer hoef te vertellen, kijken naar een
korte samenvatting van zijn carrière:
Waarschijnlijk begon ik me rond die bewuste Winterspelen te interesseren
voor sport en is het daarom dat de naam Uytdehaage in mijn gedachten is blijven
rondspoken en in mijn zoektocht naar vergeten BN'ers als één van de (on)gelukkigen
uit de bus kwam. Na, voor of tijdens die Spelen in 2002 is denk ik mijn voorliefde
voor internationale toernooien, zoals de Olympische Spelen, ontstaan. Ik kan dagen
thuis blijven om te kijken naar intensieve sportevenementen van een paar weken.
Zonder moeite zit ik 's nachts, of 's ochtends vroeg, aan de buis gekluisterd
om naar shorttrack te kijken. Waarschijnlijk zou ik ook een fanatiek supporter
zijn van The Hunger Games, als die echt zouden bestaan.
In tegenstelling tot The Hunger Games, en gelukkig voor de Olympiërs,
is er voor Olympische atleten wél leven na de sport, en meestal bestaat dat
leven uit het geven van lezingen en trainingen, en soms uit het maken van
ongelooflijk irritante en slechte reclames (of ben ik de enige die zich ergert
aan die reclame met Maarten van der Weijden?) of het deelnemen aan allerlei
TV-schabbels (Inge de Bruijn, om maar iemand te noemen). Het klassieke
post-atletische leven is ook Jochem Uytdehaage toebedeeld, sinds hij in 2007 stopte
hij met schaatsen en naar de achtergrond verdween, tot hij in 2011 meedeed aan
Expeditie Robinson (wellicht gaan we in de toekomst van deze serie nog meer
ex-expeditieleden zien). Sinds zijn optreden bij Expeditie Robinson ben ik een
groot fan van Jochems aanstekelijk enthousiasme en eigenwijsheid, en ik vind
het oprecht jammer dat we hem niet tot nauwelijks in de spotlights zien. Heden
ten dage is hij actief, en ik vermoed actief in de letterlijke zin, als spreker
en bedrijfstrainer. De professioneel ogende website van Jochems eigen bedrijf,
met overigens de goed bedachte naam "De Uytdhaaging"
(http://www.deuytdhaaging.nl), doet vermoeden dat het hem voor de wind gaat. Zijn
bedrijf, en ik citeer hierbij letterlijk de website, "zet zich in om
mensen te trainen en te coachen om hun sport en lifestyle aan te passen om ze
het optimale uit hun (sport) leven te halen." Kijk aan, daar kunnen we wat
mee! Als ik de clichés moet geloven, is er voor ex-topsporters geen gebrek aan
interesse voor lezingen en dergelijke, zéker als je daar een mooi verhaal met
een diepere laag bij hebt. En in Jochems geval: een aanstekelijk enthousiasme.
Verder heeft Jochem de stichting SportTop opgericht (http://www.sporttop.nl/), een stichting die
zich inzet voor het begeleiden van jong Nederlands talent, of dat nou
schaatsers zijn of turners. En als we het dan toch over goede doelen hebben:
Jochem is ook nog eens ambassadeur van de Nederlandse Cystic Fibrosis Stichting
en is in die hoedanigheid onder andere betrokken bij Skate4AIR, een evenement waarvaan
de opbrengsten ter beschikking worden gesteld voor onderzoek naar Cystic
Fibrosis (aanmelden kan overigens op http://www.skate4air.nl/).
Wat betreft Jochem wil ik het hier even bij laten. Ik weet:
dit schrijfsel was weinig schokkend, maar simpelweg het klassieke verhaal van
vele ex-topsporters, wat overigens niet wegneemt dat het alsnog interessant kan
zijn om daar eens licht op te werpen. Binnenkort nemen we een kijkje in het
leven van een andere sporter, en ik ga m'n best doen er één te vinden die zich
níet aan een dergelijk klassiek post-atletisch leven onderworpen heeft.
Als afsluiting een link naar een interessant interview met
Jochem, voor de lezers die benieuwd zijn hoe het hem, volgens hem zelf, vergaat:
