[Laatste update: 18:18 24/03/14]
Door Cloë Hagemeijer en Richard Kol
De jongen op deze foto is Abel
Valcárcel Millán, een Spanjaard die afgelopen herfst naar Amsterdam kwam, op zoek naar werk en nieuwe kansen. Hij is 22, geluidstechnicus, producent en bekend als DJ Arzadous. Hij vestigde zich uiteindelijk in
Haarlem.
Op 5 maart kreeg hij, zo zou later blijken, een hersenbloeding. Hierdoor raakte een gedeelte van zijn gezicht verlamd en voelde, zag en hoorde hij minder. Ondanks dat hart-
en vaatklachten al drie familieleden van Abel het leven hadden gekost, werd de
zaak niet serieus genomen en werd hij naar huis gestuurd. Abel en zijn ouders maakten zich grote zorgen over zijn toestand, maar volgens de artsen was er geen verband tussen zijn klachten en een mogelijke hersenbloeding.
Ruim twee weken lang is Abel van
dokter naar dokter, van ziekenhuis naar ziekenhuis gereisd. Ondanks zijn
Spaanse gezondheidszorgpas die volgens overeenkomsten geldig zou moeten zijn in heel de Europese Unie, kreeg hij nergens een volwaardige behandeling die recht deed aan zijn symptomen en de voorgeschiedenis met hart- en vaatziekten in de familie.
Afgelopen donderdag en vrijdag kreeg het
verhaal van Abel de aandacht van sommige Spaanse media (Antena 3, Tu2is) en werd de Nederlandse
gezondheidszorg medische nalatigheid en racisme verweten. De Spaanse consul in
Nederland, Maria Ángeles de Pedro, gaf te kennen dat dit soort zaken niet
vreemd zijn in Amsterdam. Zij bleek echter niet veel te kunnen betekenen voor Abel en zijn familie in deze kwestie.
Ondanks de slechte behandeling in Nederland en dankzij zijn ouders en zijn Spaanse zorgverzekeraar, Mapfre,
is Abel in leven gebleven. Mapfre was erg ongerust over de zaak en wilde Abel
zo snel mogelijk naar Spanje halen per medisch vliegtuig, maar had daarvoor wel
de medische rapporten nodig om op de hoogte te zijn over de risico's. Verzoeken
tot overdracht van medische rapporten werden keer op keer afgewezen. Afgelopen zaterdag, twee weken later, is Abel eindelijk per medisch vliegtuig naar Spanje vervoerd.
Er lijkt
in deze zaak sprake van een zeer ernstige medische missers. We hopen dat er ook in Nederland aandacht komt voor deze kwestie en dat onderzocht wordt waarom dit zo gelopen is. Kennelijk is de Nederlandse gezondheidszorg alleen voor Nederlanders goed geregeld. Dit mag nooit meer gebeuren.
Donderdag 20 maart werd op tu2is het dagboek van Abel gepubliceerd. Het dagboek is geschreven met hulp van zijn moeder, en laat zien door wat voor een nachtmerrie Abel en zijn ouders beleefd hebben. Bijgaand publiceren we een Nederlandse vertaling van dit dagboek dat al veel Spaanse lezers geraakt, geëmotioneerd en kwaad gemaakt heeft. In de vertaling hebben we geprobeerd de typische schrijfstijl van een jongen die ziek en in paniek is zo goed mogelijk te behouden en tegelijkertijd ervoor te zorgen dat het dagboek leesbaar blijft.
Bronnen:
Cañil, Ana en Pilar Portero. Tudosis.es. "El calvario de Abel, @arzadous atrapado en Amsterdam. Puede morir por negligencia médica o xenofobia." 20 maart 2014.
Portero, Pilar. Tudosis.es. "Diario de la pesadilla de Abel." 20 maart 2014.
Cañil, Ana en Pilar Portero. Tudosis.es. "El calvario de Abel, @arzadous atrapado en Amsterdam. Puede morir por negligencia médica o xenofobia." 20 maart 2014.
Portero, Pilar. Tudosis.es. "Diario de la pesadilla de Abel." 20 maart 2014.
DAGBOEK: DE NACHTMERRIE VAN ABEL
WOENSDAG, 5 maart
Toen ik opstond voelde ik dat ik
met m'n linkeroor minder hoorde. Een raar gevoel, dat had ik nog nooit gehad.
De verdoofdheid werd 's middags sterker... Als ik liep ging alles draaien, werd
ik misselijk, zag ik niet scherp meer en voelde ik een lichte druk in m'n
hoofd.
DONDERDAG, 6 maart
Nadat ik wakker was bezocht ik
het spreekuur van dokter Spetter, de huisdokter, want je moet hier eerst naar
je huisdokter, omdat ik me echt niet goed voelde en vooral vanwege het
verminderde gehoor aan van mijn linkeroor, de misselijkheid, druk op m'n hoofd,
dat ik dubbel zag en het gevoel alsof ik aan de linkerkant van m'n gezicht geen
gevoel meer had, de linkerkant van m'n tong voelde ik nauwelijks, ook m'n
linkerwenkbrauw niet (ong. 10 uur).
Dokter Spetter was er niet, er was een vrouw. Ik vertelde haar mijn symptomen, ze bekeek m'n oor en maakte die schoon met water, waarna ze zei dat ik twee restjes van oorsmeer had, maar dat dat niks geks was en ze schreef wat neusdruppels voor om het schoon te krijgen. Ze legde me uit dat alle holten met elkaar in verbinding staan, en dat dokter Spetter tot dinsdag afwezig was, mocht ik me dan nog steeds ziek voelen.
Ze schreef een naam voor me op een papiertje en ik ging naar de apotheek, waar ze me Etos neusspray gaven. Het werd van kwaad tot erger.
VRIJDAG, 7 maart
Ik voel me nog slechter toen ik
opstond, erg versuft, veel druk en pijn bij m'n hoofd, slecht zicht, weinig
gevoel aan m'n linkerkant, misselijk. Ik ontbijt nauwelijks, ik was gaan liggen
en had wat hazenslaapjes tot in de middag, toen ik naar Amsterdam moest om een
CV in te leveren. Ik druppelde nog steeds elke 4 uur. Het was vreselijk om naar
Amsterdam te gaan, het kostte me veel kracht en energie. Duizelig en m'n kop
stond op knappen, maar ik moest m'n beste beentje voor zetten om m'n CV in te
leveren.
ZATERDAG, 8 maart
Belabberd, maar ik moest naar de
opnamestudio van Sound Freakerz in Arnhem, we waren bijna klaar met een project
en het moest naar de cd-ontwerper worden gebracht. Voor mij was het een mooie
kans en een goede professionele opstap. Ik moest erbij zijn. We hadden van twee
tot acht afgesproken. De reis was verschrikkelijk, bijna twee uur in de trein,
heel erg versuft, geen gevoel aan m'n linkerkant, nu ook m'n neus, m'n tong
nog minder, lippen, wenkbrauw, gezicht, pijn aan de linkerkant van m'n hoofd en
een heftig drukkend gevoel, slecht gehoor, geluiden die door elkaar gaan,
duizeligheid, dubbelzien, niet vooruit te branden. Het was een zware dag.
ZONDAG, 9 maart
Om ongeveer 12 uur bracht m'n
vriend George Pina me naar het KENNEMER GASTHUIS ZUID HAARLEM, naar de
spoedeisende hulp. Ik leverde m'n identiteitsbewijs en m'n Europese zorgverzekeringpas
in, liep door en vertelde de zuster hoe ik me voelde sinds woensdag, echt
alles, familiale antecedenten (drie familieleden die overleden zijn aan hart en
vaatklachten, slagadergezwellen en bloedingen) en dat ik het gevoel had dat er
iets aan de hand was met m'n hoofd en dat ik me echt ziek voelde. Ze verwezen
me naar de wachtkamer tot er een dokter zou komen. Ze lieten me
krachtoefeningen doen, m'n ogen lichtjes volgen, vroegen naar familiale
antecedenten en ik vertelde alles waaraan ik had gedacht, dat ik me echt ziek
voelde, dat ik een drukkend gevoel had aan de rechterkant van m'n hoofd, dat de
ongevoeligheid aan de linkerkant de linkerkant van m'n tong, lippen, toenam en
dat m'n neus brandde en jeukte, ik kan het niet echt omschrijven, ik zag dubbel,
ik bewoog heel houterig, dat ik langzaam sprak en dacht, dat ik onzeker was om
te gaan lopen, dat ik het verschil tussen veraf en dichtbij niet meer goed kon inschatten,
dat het erg zwaar was voor me. Overal maakte ik duidelijk dat ik een gezond leven
leidde en dat ik niet in aanraking was gekomen met giftige middelen, geen
alcohol, gewoon een biertje als ik met vrienden wegga. Deze dokter vertelde me
dat hij een neuroloog ging bellen, dat deed hij waar ik bij was. Toen ze klaar
waren met bellen zei de dokter me dat er volgens de neuroloog geen verband was
tussen wat er met mij aan de hand was en een neurologisch probleem in de
hersenen, en werd ik naar huis gestuurd. Mijn vriend geloofde het niet, ook al
is hij een vooraanstaande muziekproducer in Nederland heeft hij ook geneeskunde
gestudeerd, ook al heeft hij het niet afgemaakt. Maar deze dokter adviseerde me
te gaan praten met dokter Spetter, m'n huisdokter, maar die zou tot dinsdag
afwezig zijn.
Ik vroeg of ik het medisch
rapport van de spoedeisende hulp mee mocht nemen, maar mij werd verteld dat die
hier in Nederland naar de dokter wordt gestuurd, naar dokter Spetter dus.
Toen ik thuis kwam moest ik een
paar keer overgeven, ik at niks, ik was erg slaperig, ik wilde alleen maar
liggen en slapen. Dat deed ik zo'n anderhalf uur, geloof ik. Toen ik weer
wakker werd voelde ik me heel, heel erg ziek, ik dacht dat er echt iets ernstigs
de hand was. Om half acht besloot ik dat als ik me zelf ertoe zou zetten wat te
eten, ik me misschien beter zou voelen. Dat deed ik om half acht en daarna was
ik weer gaan liggen en wilde ik alleen maar slapen. Het werd van kwaad tot
erger.
Mijn moeder kalmeerde me en zei
dat Mapfre alles zou oplossen, dat ik rustig moest blijven omdat Mapfre ervoor
zou zorgen dat ik terug kon naar het ziekenhuis en dat het dan goed zou komen.
Ik moest vertrouwen houden en sterk blijven.
Ik kreeg een bericht van Support
Holland om me per mail om een autorisatie te vragen zodat ze bij mijn medische
rapport konden. Dus stuurde ik het door, gescand en voorzien van een
handtekening. Mapfre vertelde me dat ik 's ochtends terug moest naar het
ziekenhuis en dat ik verplaatst werd. M'n moeder vertelde me over de stappen
die Mapfre ondernomen had, dat een taxi me zou komen ophalen.
Ik kreeg bericht van Support
Holland, een vrouw, over dat er niets zou veranderen als ik nu weer naar het
ziekenhuis zou gaan. Een dokter zou me bellen om vragen te stellen en dan zou
besloten worden of ik naar het ziekenhuis zou gaan of niet.
Ik wilde gewoon slapen. M'n
moeder drukte me op het hart om m'n mobiel bij de hand te houden met het geluid
op de hardste stand en dat ik niet zou gaan slapen voordat alles opgelost was.
Ik moest vertrouwen houden in haar en in Mapfre die alles aan het oplossen
waren. Op een bepaald moment toen er nog niet gebeld was, zei ik tegen m'n
moeder dat ik ging slapen. M'n moeder smeekte dat ik in de woonkamer zou gaan
liggen, aangekleed, en dat ik daar zou wachten. Ondertussen zochten mijn ouders
naar een vlucht om 's middags te komen. Ze voelden aan dat er iets ernstigs aan
de hand was in mijn hoofd en m'n ouders bewogen hemel en aarde om ervoor te
zorgen dat Mapfre op de hoogte was van de ernst van de situatie.
DE DOKTER HEEFT ME NOOIT GEBELD. IK VIEL THUIS IN DE STOEL IN SLAAP, AANGEKLEED
EN WACHTEND. M'n moeder stuurde me
een whatsapp maar door de uitputting was ik in slaap gevallen. Ik had het niet
gelezen en zij had dat begrepen alsof ik eindelijk naar het ziekenhuis was
gebracht.
MAANDAG, 10 maart
M'n moeder belde me rond 8 uur om te vragen
hoe het gaat, en toen ik zei dat de dokter niet gebeld had, nam ze contact op
me Mapfre om te zeggen dat ik me heel slecht voelde, ontzettend veel hoofdpijn,
aan m'n linkerkant geen gevoel, braken, duizelingen, dubbelzien, bijna niet
kunnen horen aan de linkerkant. Ik wilde alleen maar liggen en slapen.
Ik kreeg bericht van Support
Holland, het resultaat van het werk dat mijn moeder in Spanje verricht had. IK
MOEST 112 BELLEN. Dat deed ik en ze
waren er heel snel. Ze belden aan de deur en met dezelfde symptomen sinds
woensdag vertelde ik alles, zelfs de familiale antecedenten en dat ik geen
drugs en alcohol tot me genomen had, om de vraag alvast voor te zijn. In de
ambulance namen ze de bloeddruk op, en ze prikten me in mijn vinger, ik weet
niet meer welke, van m'n rechterhand. Ze vertellen me dat het beter is om even
met dokter Spetter te praten, dus brengen ze me naar hem toe maar als blijkt
dat hij er niet is, brengen ze me terug en aan de hand van GPS vertellen ze me
waar het volgende spreekuur is, in verschillende straten, en dat ik erheen
moest gaan omdat het dichtbij was. Ze geven me nog een geel papiertje en
vertrekken. De trap op was een avontuur, gezien de typische trappen van het
huis en hoe ziek ik me werkelijk voelde, ik dacht dat ik doodging.
Ik belde m'n moeder en geloofde
het niet. Ze stelde me gerust dat ze alles met Mapfre aan het regelen was. Ik
moest me niet uitputten, druk maken of gaan liggen en zij gingen alles regelen.
Terwijl m'n moeder zonder het Engels machtig te zijn een berichtje stuurde naar
mijn vriend George Pina, kwam hij vanuit een andere stad al naar me toe en
bracht me naar een andere dokter in Haarlem.
DR JONKOFF HUISARTSEN
Johannes de Breukstraat 42
2021 HB Haarlem
Johannes de Breukstraat 42
2021 HB Haarlem
Rond half elf hadden ze een
afspraak voor me gepland om 13:50, ook al hadden we de ernst van de situatie,
de familiale antecedenten en alles duidelijk gemaakt. We gingen naar huis, waar
ik uitgeput ben gaan liggen. Ik heb tot ongeveer 1 uur geslapen.
M'n vriend had nog wat
persoonlijke zaken te regelen, maar dacht dat hij op tijd terug zou zijn voor
mij. Ik ging lopend naar het spreekuur, heel erg ziek, het kostte me veel
moeite om er te komen, een ware inspanning omdat ik barstende koppijn had en ik
erg geschrokken was. Een dokter kwam bij me, ik vertelde haar alles en bekeek
m'n oor, zei ok, liet mijn ogen haar vinger en een lichtje volgen. Nogmaals
vertelde ik alle symptomen die ik al sinds woensdag had, over de helft van m'n
gezicht dat ik niet meer kon voelen, over het dubbelzien, de onbeholpenheid en
ik vertelde haar over de familiale antecedenten. Ze vertelde me dat ze geen
verband kon ontdekken en dat het beter zou zijn als ik met dokter Spetter zou
spreken. Ik vroeg om een rapport, maar natuurlijk gaven ze dat niet aan mij,
maar aan mijn huisdokter.
Toen ik met m'n moeder sprak,
hoorde ze ik aan haar toon dat ze erg bezorgd was en ik was er zeker van dat ze
alles deed wat ze kon, en ze verzekerde me ervan dat alles goed zou komen, dat
ze hemel en aarde bewogen vanuit Spanje en dat Mapfre alles deed wat ze konden
omdat zij het ook niet begrepen. Mijn erg geschrokken ouders hadden al twee
vluchten gereserveerd om me spoedig terug naar Madrid te brengen, één om 11:00
en de ander om 18:00. Ze zeiden dat ik liever het risico nam om te gaan vliegen
dan dat ze me dood zouden laten gaan in Nederland zonder medische hulp.
Ik voelde me machteloos en raakte
in paniek. Ik voelde me erg vermoeid en erg ziek. Mijn verdriet kwam pas toen
m'n moeder me vertelde dat ik niet mee terug kon vliegen omdat Mapfre niet
toestond dat ik zou vliegen zonder een medisch rapport dat garandeerde dat dat
kon, omdat ook zij geloofden dat het iets ernstigs zou kunnen zijn en ze niet
verantwoordelijk wilden zijn voor de consequenties. Dat begreep ik, en ik wist
door mijn ouders en de telefoontjes dat Mapfre, en ook familie en vrienden,
zich bewust waren van de ernst van de situatie. M'n ouders kalmeerden me en
zeiden dat ze om drie uur 's middags zouden vertrekken vanaf vliegveld Barajas
y en dat ze rond zes uur bij mij thuis zouden zijn en dat ondertussen Mapfre
alles eraan zou doen om me naar een ander ziekenhuis in Amsterdam te krijgen.
Ze zeiden me dat ik alles moest doen wat ze zeiden, dat zij de enige waren die
mij konden bijstaan terwijl zij vlogen en niet bereikbaar waren via de mobiele
telefoon. Ik moest vertrouwen op Felipe van Mapfre.
Mapfre stuurde rond 18:30 een
taxi naar m'n huis en ik maakte me klaar voor vertrek toen m'n ouders nog maar
100 meter van m'n huis verwijderd waren. Ik werd daar ontzettend blij en
zekerder van. Ik vroeg de taxichauffeur om nog even te wachten, aangezien m'n
ouders er snel zouden zijn.
Hij bracht me naar het ziekenhuis
in Amsterdam:
De Louwesweg 6
1066 Amsterdam
1066 Amsterdam
We gingen erheen met de
overtuiging dat er een eind zou komen aan de problemen. Ze vroegen naar mijn
identiteitskaart en mijn Europese zorgverzekeringpas. Een jonge dokter kwam bij
me, samen met een andere dokter, en ik vertelde hem werkelijk alles wat er
gebeurd was sinds woensdag, een verlamd gevoel aan de linkerkant van m'n
gezicht, het gehoorverlies aan m'n rechteroor, het dubbelzien, de hoofdpijn die
ik had aan de rechterkant en die was afgezakt naar m'n hals, de onbeholpenheid,
de traagheid, dat alles bewoog als ik liep, het braken en dat ik al een paar
dagen niet gegeten had omdat ik het niet binnenhield en vooral dat ik drie
familieleden heb die relatief jong, tussen de 40 en 54 jaar, zijn overleden aan
hart en vaatproblemen.
Ik moest testen doen met
reflexen, lichtjes, kracht en evenwicht en volgens mijn moeder, die met alles
meekeek, was m'n evenwicht slecht en hadden ze me moeten ondersteunen omdat ik
anders zou vallen, dat m'n reflexen om m'n neus aan te raken slecht waren, etc.
Ze hadden met een stokje in m'n rechteroog geprikt en als reflex had ik m'n oog
gesloten, maar m'n linkeroog voelde het niet eens en sloot ook niet, zoals m'n
moeder me vertelde.
De dokters vertrokken en er
kwamen twee jonge vrouwen, dokters denk ik, die dezelfde vragen stelden en
dezelfde testen uitvoerden als de andere dokters. Ze vertrokken en kwamen
terug om weer herhalingen uit te voeren, en nog een derde keer om hetzelfde te
doen.
Om vier uur komen de twee
vrouwelijke dokters en ze vertellen me dat er niets ernstigs aan de hand is,
dat het misschien een infectie is en dat ik naar huis kan. M'n moeder had het,
ondanks dat ze geen Engels sprak, perfect begrepen. En ze vroeg me of wilde
vertalen wat ze hen wilde vragen. Doet u geen MRI-scan? En ik ze zegt van niet,
omdat ze niet weten wat ik heb. Dat ze dat alleen gaan doen als ze dat weten.
En als u zegt dat het een infectie kan zijn. Waarvan? Welke infectie zorgt voor
gezichtsverlamming? Nee, het was niet nodig. En behandeling? Iets? En ze zeggen
van niet, dat we ons geen zorgen moeten maken en dat we ons ervan kunnen
verzekeren dat het binnen enkele dagen over is. M'n moeder houdt voet bij stuk
en zegt haar: sorry, maar denkt u niet dat het een hartprobleem is, in plaats van
een infectie? En ze zegt van niet, omdat er dan sprake zou zijn van andere
symptomen. Vervolgens zegt mijn inmiddels kwade moeder dat als ze er zo zeker
van zijn of ze dan alsjeblieft een rapport met de resultaten van het consult
kunnen geven waarin in grote koeienletters staat dat haar zoon naar Spanje kan
vliegen zonder enig risico voor zijn hersenen of gezondheid. Over het medisch
rapport weten we het antwoord al, dat is verstuurd naar dokter Spetter en hem
moeten we dat vragen, dus zegt mijn moeder ok. Maar ik wil een document dat
zegt dat vliegen toegestaan is, omdat we op het punt staan om te vertrekken.
Haar gezicht sprak boekdelen. Mijn moeder hield stand, als u er zo zeker van
bent dat het niet om de hersenen gaat, heb ik dat briefje nú nodig. Ze zei, ‘excuseert
u mij even, ik ga dat even navragen want zoiets iets me nog nooit gevraagd' en
mijn moeder zegt tegen haar: 'onthoudt u maar goed dat ik de eerste was.'
Terwijl ze weggaat spreekt ze met wat collega's in het Nederlands, ze zegt iets
op fluistertoon en vervolgens lachen ze. KOMEN NU, MET DAT PAPIERTJE WAAROP
STAAT DAT IK MAG VLIEGEN.
M'n ouders konden niets meer
doen, ik was ziek en erg moe, wilde alleen maar slapen en dat ze me met rust
zouden laten. M'n ouders konden niet geloven wat er met me gebeurd was door de
nalatigheid, slordigheid, gebrek aan professionaliteit en vooral het gebrek aan
menselijke waarde. Gezien deze houding en de ernst van mijn situatie, besloten
mijn ouders vanuit mijn huis in Haarlem om het risico te lopen en een vlucht te
zoeken, omdat er in Nederland niets meer bereikt kon worden, we begrepen dat de
dokters bereid waren om me dood te laten gaan in Nederland zonder overdenking
of enige vorm van schaamte.
M'n moeder belde met Mapfre en
vertelde over wat we meegemaakt hadden in Amsterdam en ze geloofden het net zo
min als wij, en smeekten dat wij drieën terug mochten vliegen naar Madrid en
het risico liepen om te voorkomen dat ze hun erg zieke zoon voor hun ogen zagen
sterven, en dat haar man op het punt stond drie tickets te kopen om zo snel
mogelijk te vertrekken. Smekend om hulp.
M'n ouders hadden het even heel
moeilijk, ze omhelsden me stevig en ze zweerden me dat alles hoe dan ook
opgelost zou worden. Mapfre, meer en meer geschokt door de ernst en de
onwelwillendheid van de Nederlanders, maar ervan overtuigd dat ik NIET kon
vliegen vanwege de mogelijke hersenbeschadiging en ook omdat we geen rapport
hadden dat dat bevestigde. Ze waren overtuigd, zonder rapport zou Mapfre niet de
verantwoordelijkheid nemen voor wat er zou kunnen gebeuren tijdens de vlucht.
Maar ze zouden een andere oplossing zoeken.
Voor zo'n beslissing zakte de
moed me in de schoenen, ik voelde me nog slechter dan eerst, en ik vroeg alleen
maar aan m'n moeder of ze me alsjeblieft zou willen laten slapen, dat ik
barstende hoofdpijn had en dat ik me heel, heel, heel erg slecht voelde. Dat ze
nergens naar toe zou gaan voor wat dan ook. Dat ze me liet slapen, omdat ik
niet meer kon. M'n moeder lag naast me terwijl ik sliep, om me in de gaten te
houden. Ze zei me dat ik moest uitrusten en dat m'n hersenen bloot waren
gesteld aan heel veel stress. Ik moest even de verbinding met de werkelijkheid
verbreken. En zij waren bij me.
's Ochtends krijgt m'n moeder een
telefoontje van Mapfre om te zeggen dat ik naar een ander ziekenhuis gebracht
wordt, dat er een taxi te wachten staat. Altijd hetzelfde en m'n moeder zegt
hen dat ze liever heeft dat ik even uitrust, dat ik uitgeput was en dat het
toch nergens toe leidt. Binnen een paar uur gaan we naar het spreekuur van
dokter Spetter. Mapfre zegt haar dat ze moet uitrusten, en dat ze situatie
begrijpen.
DINSDAG, 11 maart
Rond 8 uur belde ik dokter
Spetter en zijn assistente had 12 uur tot haar beschikking en ik vroeg haar of
het alstublieft zo snel mogelijk kan, waarna ze me vertelde dat ze binnen
enkele minuten terugkwam. Ik voelde me nog net als gisteren, verschrikkelijk.
Rond m'n hals voel ik meer pijn dan ooit. M'n ouders en ik, heel ziek en
misselijk, naar beneden. Er waren veel mensen, ze vroeg me om m'n
identiteitsbewijs en de verzekeringspas. Als bijna de laatsten mogen we bij
dokter Spetter komen. Naar ons idee was dokter Spetter een man die
geïnteresseerd was in mijn situatie, maakte aantekeningen op zijn computer,
vroeg me veel, en raadpleegde een boek. Ik legde hem alles uit, dat ik me al
sinds woensdag slecht voelde en hoe ik overal al geweest was. Hij zei ons even
te wachten om te bellen naar een collega, een neuroloog. Mijn moeder belde naar
Mapfre terwijl we wachtten en lichtte hen in van de situatie en het verheugde
hen ook, maar dat ze toch dat rapport moesten geven.
Al snel belde hij ons nog een
keer en vertelde dat we naar het ziekenhuis moesten gaan met een brief die ik
aan de neuroloog moest geven en dat ze me door een MRI-scanner zouden laten
gaan. Eindelijk het toverwoord... Mijn ouders werden erg emotioneel. Ik vroeg
naar het medisch rapport en hij zei me dat ik dat aan het eind kreeg. Ik moest
met spoed naar het ziekenhuis van Haarlem, het Kennemer, gek genoeg het
ziekenhuis waar ze me zondag vertelden dat er niks aan de hand was en dat ik
naar huis kon gaan. We namen snel een taxi, leverden het identiteitsbewijs en
de zorgverzekeringpas in, en de beroemde enveloppe. Maar mijn moeder, die dacht
dat we misschien terug naar huis konden, bedacht zich en vroeg aan de
medewerkster of we een kopie konden krijgen vanwege de verzekeringmaatschappij.
De vrouw zei ok! We haalden diep adem, eindelijk hadden we een document in
handen.
Ze belden al snel, ik vertelde
precies alle symptomen en antecedenten, dat alles woensdag begonnen was enz. enz.
en ze deden een analyse, een test met reflexen en met kracht en zeggen me dat ik door de MRI-scanner ga.
Aan de rechterkant van m'n hoofd zakte de pijn al hevig af naar mijn hals.
Bij terugkomst vertelden ze me
dat ik een hersenbloeding heb gehad, de neuroloog, een andere dokter en de
verpleegkundige. Het was gebeurd in de rechterbovenkant (waar ik zoveel druk en
pijn voelde) en bij de hals waar ik hetzelfde voelde. Ik moest blijven om met
spoed een echo uit te voeren en SIMPELWEG KON NIET VLIEGEN VANWEGE HET RISICO
OP VERHOOGDE DRUK
M'n ouders wilden dat horen van
een vertaler van Mapfre, voor het geval ik zo'n bericht niet goed begrepen had.
Mapfre sprak met dokter door de luidspreker van mijn mobiel en inderdaad
vertelden ze ons het zelfde als wat ik vertaald had, dat ik NIET MOCHT VLIEGEN.
Ze brachten me naar de zesde
verdieping, 16 2.6, met vier bedden met monitors, volgens mijn moeder was het
een soort IC. Ze lieten me de weg gaan die ze voor me hadden uitgestippeld bij
de spoedeisende hulp, en steeds meten ze m'n pupillen en bloeddruk. De zusters
zeiden dat de echo net zo goed morgen of later zou kunnen zijn... En wij
dachten ik denk niet later want de dokter zei heel snel.
WOENSDAG, 12 maart
De hele nacht bekeken ze elk uur
m'n pupillen en bloeddruk. 's Ochtends een analyse. Een dokter kwam en omdat ik
stabiel was, vertelde ze me dat ze elke twee uur zouden komen kijken. Mijn
ouders vroegen: alstublieft, wanneer is de echo? En het antwoord was morgen of
donderdag, of men wist het niet... M'n moeder zei tegen haar dat de tijd in
mijn nadeel was en de dokter zei letterlijk dat er ANDERE PRIORITEITEN waren.
We gingen naar beneden, met de gedachte dat we opnieuw in het hol van de leeuw
waren beland. Mijn moeder, strijdvaardig als ze is, vroeg: "Maar denkt u
dan niet dat u hem een behandeling moet geven, voor de zekerheid?" Ze zei:
"Ja, maar dat is pas als de echo is gedaan."
M'n moeder sprak weer met Mapfre,
beledigd en ingestort. Ze stuurde een e-mail. Mijn Nederlandse vrienden, ze
kunnen niet geloven wat voor behandeling ik kreeg, zeggen dat zij nooit zo
behandeld worden.
Die middag sprak m'n moeder met
Mapfre aangezien een Spaanse dokter wilde spreken met mijn dokter in het
Engels. Ze vertelde me dat hij op een andere zaal was en dat zij, de
verpleegsters, hem zouden waarschuwen voor hij wegging. Maar dat gebeurde niet.
DONDERDAG, 13 maart
Verschrikkelijke dag, mijn moeder heeft de zuster gevraagd
of ze vandaag de echo gingen doen en die heeft haar gezegd poeh er was een
lange wachttijd, waarschijnlijk over een paar dagen. Ik heb gezien dat mijn
moeder zuster Karin huilend smeekte of ze me, alstublieft, helpen, dat ik mijn
hele leven nog voor me had. Dat ik een goed iemand was. Ik gebruikte geen
drugs, ik rookte niet, dat ik niet naar Nederland was gegaan omdat ik iets van
ze wilde, ook geen sociale voorzieningen. Dat ik een briljante geluidstechnicus
was, cum laude afgestudeerd in Amsterdam, dat ik een grote muziekproducent was,
dat ik belasting betaalde en dat ik me aan de regels hield, met een privé
verzekering en met een Europese verzekering. Dat de zuster niet wist hoeveel
moeite ze hebben gedaan opdat hun zoon hier kon zijn. Dat de tijd in mijn
nadeel was en dat het ergste was dat zij het wist. U heeft geen kinderen? En ze
zei van wel, drie van de leeftijd van Abel. Maakt u zich geen zorgen mevrouw…
ik begrijp u volkomen, huilt u alstublieft niet, kijk, alle
zusters staan erop dat ze het zo snel mogelijk doen, maar het hangt van de
radioloog af, maar maakt u zich geen zorgen, ik ga nu meteen met hem praten.
Dat stelden wij zeer op prijs, eindelijk iemand met een
hart. Ze kwam een half uur later terug
en zei dat er over twintig minuten iemand zou komen om de echo te doen.
Mijn ouders waren gelukkig…
Ze deden de echo en we moesten ’s middags op de uitslag
wachten. Toen kwam Victoria, een Nederlandse vriendin die Engels en Spaans
sprak, om op dat moment voor ons te
vertalen. De dokter zei dat ze met de dokter van mijn verzekeringsbedrijf had
gesproken en dat zij toestemming gaf om naar Spanje te vliegen. Mijn moeder
vroeg het haar in het Frans, omdat ze zei dat ze Frans sprak, om er zeker van
te zijn dat ze het in verschillende talen hoorde. Ik in het Engels, en mijn
vriendin in het Nederlands. Alle drie hetzelfde, dat ik kon vliegen, ik weet
niet waarom… maar ik kon vliegen. Ze vroeg me om toestemming zodat Support
Holland mijn medische formulieren kon aanvragen. Uiteindelijk kwamen we, mijn
ouders, mijn vriendin Victoria, de dokter, iemand anders en ik samen in een
kamer. Ze zeggen dat ik een grotere hoeveelheid aders en slagaders heb dan
normaal is, dat er bloed uit was gekomen, dat het risico bestond dat het
opnieuw zou gebeuren en dat de oplossing opereren is. Dat ze naar een ander
ziekenhuis gingen kijken, om een andere dokter te raadplegen om te kijken wat
hij dacht. Ze roept ons nog een keer, en zegt dat het andere ziekenhuis me
morgenochtend met een ambulance op zou halen en dat ze daar meer onderzoeken
zouden doen om er zeker van te zijn maar dat ze me sowieso voor het weekend
zouden opereren. Het was ongelofelijk, de zusters die er waren, luisterden en
ze hebben me gezegd dat ik naar het beste ziekenhuis in neurologie van
Nederland ga, dat ze erg blij voor me waren, dat ik nog erg jong was. Een
patiënt die HOOP heet, zei in het Frans tegen mijn moeder dat dit geen goed
ziekenhuis was, dat het beste er één was die AMC heette, dat ze moest vechten
omdat haar zoon nog heel jong was. De zusters zeiden hetzelfde. En ik was er
klaar voor dat ze het zo snel mogelijk zouden doen. Ik zal me hier laten
opereren. Er is veel risico maar ik ben doodop en ik heb besloten naar de
dokters te luisteren. Mijn moeder vroeg om de papieren, dat we ze nodig hadden
voor de afhandeling met de verzekering voordat we naar het andere ziekenhuis
gingen en ze zeiden ons dat ze ons de volgende dag een envelop zouden geven
voor het ziekenhuis en dat daarin alle papieren zaten, mijn moeder vroeg om een
kopie voor zichzelf, ze zeiden dat ze dat zouden doen, dat we ons geen zorgen
hoefden te maken.
VRIJDAG, 14 maart
Mijn ouders kwamen zo vroeg mogelijk en ze hielpen me mezelf
schoon te maken. Ze brachten me ergens naartoe voor een MRI-scan, met een
vloeistof die een beetje brandde in mijn keel en mijn edele delen. Toen we
terug op de kamer waren, wachtten we totdat ze ons de papieren gaven en dat de
ambulance voor mij kwam. De ziekenbroeders brachten me naar de ambulance en ze
zeiden ons dat mijn ouders met me mee mochten en op dat moment kwam de dokter
die me had geholpen met een envelop en ze zei me dat ik die aan de ambulance-medewerkers
moest geven en dat zij het zouden inleveren bij het ziekenhuis het AMC. Mijn
ouders waren wantrouwig en ze vragen een kopie van de papieren omdat ze
gisteren hadden gezegd dat ze er één zouden geven, waarop zij zegt dat we ze in
het nieuwe ziekenhuis moesten vragen en dat ze hem daar zouden geven. Na dit
alles leggen de broeders me in het bed, daarna wilmijn vader de envelop pakken,
omdat ze even weg waren en dat ze een kopie zouden maken, maar waar? Hoe? En we
dachten met een mobiel. Terwijl ons hart tekeer ging en we bereid waren de
envelop snel te pakken, hadden we tijd om een foto te maken van de envelop en
van één van de papieren, omdat de broeders weer terug waren…..poeh, ons gezicht
sprak boekdelen, al hadden ze het niet door.
Voordat ze de ambulance inging, wilde mijn moeder op z’n
minst een foto hebben als getuigenis van
het gebeuren en ze zei: Abel, een foto voor je fans?? Zo, voor de grap…om zich
van de domme te houden en de chauffeur van de ambulance zei NEE NEE. Dat mocht
niet. In een onbewaakt moment maakte mijn moeder een foto, maar ze was zo
zenuwachtig, zo zenuwachtig dat je alleen de romp en verder naar beneden kon
zien van de broeders en iemand in een bed….We hadden niet meer.
We kwamen aan bij theoretisch gezien het beste ziekenhuis
voor hersenbeschadigingen:
AMC AMSTERDAM
BRAIN CARE UNIT H6
MEIBERGDREEF 9
1105 A2 AMSTERDAM
BRAIN CARE UNIT H6
MEIBERGDREEF 9
1105 A2 AMSTERDAM
Ik werd, alleen, naar een kamer gebracht met veel machines.
Het was een IC, want buiten die kamer waren mensen die er heel slecht uit zagen
met veel machines. De zusters waren heel aardig, en ze zeiden dat ze ons straks
de bezoektijden etc. zouden geven. Er kwam een dokter en ze vroeg me heel veel
en hij deed veel reflectie-, kracht-, zichttests etc. Op dat moment zegt ze dat
ze het letsel al gezien had toen ze in mijn ogen had gekeken en de manier
waarop ze bewogen. Ze zei ook dat mijn rechterkant, mijn hand, arm, been en
voet, langzamer waren en minder reflexen hadden. De helft van mijn gezicht had
minder gevoel, ze doet de test, ook voor mijn gehoor, ik vertel haar alles van
de zwerftocht van ziekenhuizen en doktersbezoeken. Mijn grootste zorg is dat ik
geluidstechnicus en muziekproducent ben en dat mijn gehoor mijn gereedschap is
en dat ik erop vertrouw dit terug te krijgen. Ik vertelde haar dat de hoofdpijn
van algemene verdoving in het begin naar pijn en druk in het rechter gedeelte
ging tot ik uiteindelijk een stevige pijn in mijn hals voelde. Er kwamen best
veel studenten langs. ’s Middags kwam er een fysio die heel aardig was en veel
tests deed, hij zei me dat hij dinsdag terug zou komen, dat hij eerst de
ontwikkelingen moest kunnen zien en dat hij van daaruit zou werken. Daarna kwam
er een Aziatische dokter en een jong iemand die studente leek, en ze gaven me
een kwelling die ik nog nooit had gehad van klappen, kracht, reflexen etc… maar
we waren allemaal blij omdat we dachten dat ze voor mij zouden gaan zorgen en
dat ik beter zou worden.
Daarna kwam er een lange, blonde dokter die M. Bot heette,
en hij zei dat ze tests zouden gaan doen en dat we maandag allemaal samen
zouden komen om te vertellen wat ze zouden gaan doen. Hij legde uit dat het een
probleem was van de aders en slagaders en dat er bloed uit was gekomen, dat hij
zou kijken of ze bijeen konden komen om iets te beslissen. Daarna kwam er een
Argentijnse zuster, ze was heel erg aardig en ze zei dat ze zou vertalen
wanneer het nodig was. Daarna zeiden ze dat er bij de vergadering een
telefonische vertaler aanwezig zou zijn. Later kwam dokter M. Bot terug en hij
zei dat ze een ruimteprobleem hadden, dat we beter naar een kamer konden gaan.
Wij vonden alles goed.
ZATERDAG, 15 maart
We wisselden van kamer, ze zeiden dat ze ons misschien naar
een ander ziekenhuis in Haarlem zouden brengen, omdat ze overvol waren met
patiënten en ze het bed nodig hadden.
Dat begreep ik niet omdat ik die dagen geen enkele kamergenoot had gehad.
Mijn
ouders zeiden dat ze niet terug wilden naar het ziekenhuis waar hun zoon in het
begin niet was geholpen en hij zei dat ze me daar niet zouden behandelen, dat
ik daar alleen een bed zou hebben en dat ze me daar alleen in de gaten zouden
houden, dat de tests in het AMC zouden zijn.
ZONDAG, 16 maart
Mijn ouders praten met de Argentijnse zuster voordat ze mijn
kamer in komen, zij vraagt ze erg aardig hoe het gaat, ze zeiden dat ze erg
boos en bang waren voor wat er met Abel was gebeurd en dat ze erg bang waren om
terug te gaan naar het ziekenhuis KENNEMER in Haarlem, en ze vraagt waarom,
mijn ouders vertellen haar van de zwerftocht van dokters en ziekenhuizen en
dat ze hem niet geloofden, hoe ze niet gelijk een MRI-scan hadden gedaan en
alsof dat nog niet genoeg was zeiden ze dat dokter Bot ze hem daar weer heen
willen sturen omdat ze het bed nodig hebben, maar dat ik gek genoeg alleen lag.
Ze vroeg dingen over mij, persoonlijke dingen, mijn ouders zeggen dat ze het
zich erg aantrok…
Ze zeiden dat ik in Haarlem was omdat ik net cum laude was
afgestudeerd als geluidstechnicus aan het SAE Amsterdam, dat ik met 22 jaar
alles in Spanje had achtergelaten om me te verzekeren van een toekomst omdat de
situatie in Spanje jammer genoeg niet heel goed was voor jongeren en ik was
producent van elektronische muziek en DJ, en dat ik naam voor mezelf aan het
maken was in Nederland. Dat ik het heel leuk vond me in te schrijven om
Nederlands te leren, om in Nederland te werken, een land dat ik hoog heb staan
en dat ik leuk vind. Mijn moeder zei tegen de zuster dat ze erg graag wilden
dat ik naar dit land zou gaan, dat ze erg veel hadden gedaan zodat ik hier kon studeren.
Dat ik nooit iets had gevraagd van de sociale voorzieningen en dat ik mijn
belasting betaalde, dat ze deze afwijzing niet begrepen, en ze zei dat ze het
ook niet wist…
Ze zei dat als wij niet uit het AMC weg wilden gaan dat we in
ons recht stonden maar dat ze er sowieso over ging praten. Dat wat we ook nodig
hadden we het aan haar moesten vragen en zij zou ons helpen. Na een tijdje kwam
er een andere zuster naar mijn kamer en ze vertelde haar waar wij bij waren
alles over mijn lijdensweg, de vrouw kon het ook niet geloven en ze was zo vriendelijk
ons te zeggen dat ook al waren er bezoekersuren, mijn ouders altijd bij me
mochten blijven. ’s Middags kwam dokter BOT, en hij zei dat hij van alles op de
hoogte was en dat hij de bijeenkomst van de volgende dag iets naar voren ging
halen, dat de situatie het volgende was (als er geen veranderingen meer waren
in mijn situatie): dat wat ik had ernstig was, met veel risico op herhaling, er
was geen operatie of behandeling voor, ik moest gewoon GENIETEN VAN HET LEVEN.
Dat stress noch emoties het hadden voortgebracht en dat ik een gezond leven
leidde. Dat het was zoals het was. Dat het een misvorming was die ik al mijn
hele leven had. Toen bestookten we hem met vragen. We vroegen hem waarom ze
geen enkele test hadden gedaan zoals ze in het andere ziekenhuis hadden gezegd,
dat ze me daarvoor hadden overgebracht naar dit ziekenhuis. Hoe ze wisten dat
er geen nabloedingen waren zonder tests te doen en met mijn hoofdpijn en
slaperige toestand. Dat als het vrijdag nodig was dat ik in de gaten gehouden
werd in het ziekenhuis en dat ze meer tests moesten doen, hoe kan het dan zijn
dat ik nu zelfs terug mag vliegen naar Spanje. Terwijl het dezelfde diagnose
was. Dat we hadden gemerkt dat mijn linkerkant stijver en langzamer was, dat
was vroeger niet zo. Hij zei dat ik stabiel was en dat er geen risico was. Mijn
ouders zeiden dat ze rapporten wilden van alles en volgens hem was dat geen
probleem. Ze stelden Mapfre op de hoogte en zeiden dat ze de gegevens nodig
hadden die ze steeds opvroegen maar dat het onmogelijk was.
MAANDAG, 17 maart
’s Ochtends zeiden ze dat we rond een uur of zes ’s middags
met z’n allen een bijeenkomst zouden hebben en dat ze de situatie uit zouden
leggen omdat zij rond drie uur samen zouden komen. In de tussentijd blijven ze
mijn druk en temperatuur in de gaten houden. Er kwam een fysio die tests deed
en nadat ik moest lopen, kracht zetten en hij mijn reflexen controleerde zei
hij dat ik niet 100% was en dat hij merkte dat mijn linkerkant slecht was. Ik
vroeg naar mijn gehoor, alsof de ernstige situatie van gisteren niet belangrijk
was, ik dacht alleen aan mijn gehoor om verder te kunnen gaan met mijn baan.
Hij vertelde me dat het ingewikkeld was, maar dat ik al m'n vragen kon stellen
aan de dokter tijdens de bijeenkomst. Toen was het moment daar dat we allemaal
samen zouden komen met de vertaler, er was maar één dokter genaamd HOLEWIJN,
mijn ouders en ik. Ik vroeg om zuster ANOUK, omdat ik zag dat ik met het Engels
van de dokter misschien haar hulp nodig zou hebben, omdat de zuster Engels
sprak. Ze vraagt of ze me al hebben uitgelegd wat ik heb, ik zeg van wel, ik
zeg dat ze me het de hele tijd al uitleggen….omdat ik twijfel of ze me de
juiste papieren zouden geven, zeg ik sorry, dat ik mijn mobiel even op stil
wilde zetten en zette ik de microfoon aan. Mijn ouders zagen het en er volgde
een goedkeurende blik. Ze zei me dat ik een caverneus hemangioom in de hersenen
had, dat ze me niet wilden opereren omdat het niet nodig was omdat diezelfde
operatie een levensgroot risico met zich meebracht. Er was geen behandeling
voor. Ze wist niet of ik beter zou worden of niet. Dat vliegen niets zou
uitmaken. Dat emoties geen invloed zouden hebben. Dat ik voor het vervolg
Spanje of Nederland moest kiezen maar niet beide landen. Als het in Nederland
was, zou de eerste controle over zes tot acht weken plaatsvinden. We bestookten
haar met vragen en twijfels en na zevenen kon ik naar huis gaan. Verbaasd vraag
ik of ik mijn schoenen aan kan trekken en de deur uit kan lopen? Ze zegt ja. Ik
vraag of dit normaal is in Nederland? Ze zegt van wel. En toen kwam het
probleem van de rapporten…mijn ouders waren erg verbaasd en verontwaardigd,
want Mapfre was op de hoogte van de situatie en volgens hun konden ze geen
toestemming voor de vlucht geven zonder rapporten en het ziekenhuis gaf ze maar
niet. Na veel protest zeggen ze dat ze alles naar mijn dokter Spetter zouden
sturen, over hoeveel dagen? U weet niet of wij ze op moeten halen? Ook niet, en
waarom hebben ze niet meer gedaan met mij, ik ben degene om wie het gaat? Een
document waarop de diagnose staat en dat ik kan vliegen? Ook niet…bovendien
omdat we zeiden dat in Spanje alles al klaarstond om tests te doen, leek het
alsof ze schaamteloos niets wilden loslaten. Mijn moeder zei dat het mijn recht
was. Maar helemaal niets, ze waren allemaal onwelwillend.
Nou, wij gingen daar niet weg totdat ze ons de rapporten gaven,
ze zouden wel zien dat we niet zouden gaan en Mapfre zei dat we daar alsjeblieft
niet weg moesten gaan, dat ze probeerden bezwaar te maken. Het was duidelijk
dat onder druk van Mapfre en van ons dokter BOT kwam, hij zei dat we konden
gaan en dat onze verzekeringsmaatschappij de rapporten al had en dat hij de
papieren met de diagnose meebracht en hij gaf aan waar stond dat ik kon
vliegen. We geloofden het niet, maar toen de dokter weg was, zei een zuster op
discrete manier dat ze een kopie voor ons had gemaakt zonder dat de dokter dit
wist. We geloofden dat ze ons naar huis stuurden, ik was helemaal kapot, met
een verschrikkelijke hoofdpijn en zonder behandeling.
We gingen weg uit het ziekenhuis, en we stonden in de hal
van het complex, om Mapfre te bellen dat ze een taxi stuurden, denkend dat ze
de gevraagde rapporten al hadden. De verrassing kwam toen Mapfre nog helemaal
niets had. We stonden versteld want Mapfre vroeg ons daar niet weg te gaan, dat
Abel zo niet kon vliegen, dat ze probeerden alle rapporten te krijgen en dat
het onmogelijk was. De situatie was verschrikkelijk…Ze gaven ons tot
middernacht om op een oplossing te wachten, het AMC gaf geen rapporten uit en
Mapfre wilde het risico niet lopen mijn gezondheid in gevaar te brengen op een
vlucht zonder rapport. Uiteindelijk was er een rapport waarop volgens Mapfre
niet stond dat ik kon vliegen omdat het verschafte formulier niet duidelijk
was, ze vertrouwden het niet. De situatie was verschrikkelijk, ik was supermisselijk,
had vreselijke hoofdpijn, na negen uur was ik heel erg moe en uitgeput. Ik had
een paracetamol nodig. Mapfre vroeg via alle mogelijk wegen de rapporten op.
Niets.
Zonder rapporten was er geen manier om uit de hal te komen.
Absolute wanhoop. Mapfre probeert op alle mogelijke manieren te regelen dat ik
met alle garanties kan vliegen. Ze bieden aan het AMC dubbel te betalen zodat
ik daar de nacht kan verblijven. Met geen mogelijkheid. Bovendien zegt Mapfre
dat ze opname in een ander Nederlands ziekenhuis vergemakkelijken maar ook dat
niet. Oog in oog met deze situatie, belt mijn moeder haar zus in Madrid dat ze
het Spaanse consulaat in Amsterdam en haar advocaat belt, Carmen Cao, de
wanhoop was ongekend, en ik voelde me zeer slecht, een zuster die langsliep
kwam zelfs dichterbij om te kijken hoe ik me voelde.
We eisten dat een vertegenwoordiger van het
consulaat aanwezig zou zijn, ze zeiden dat ze niet konden doen dat dat daar normaal was, huh????
We zeiden dat het een internationaal schandaal zou worden, dat er nu meteen
iemand moest komen en zij zei dat ze niets kon doen. Mijn moeder hield langer
vol dan zij, dat wel, dat het weigering van hulp was. Uiteindelijk kwam ze dan,
ze sprak en reageerde niet, ze zei niet eens dat ze met de directeur van het
ziekenhuis zou gaan praten en dat ze me op de hoogte zou houden….helemaal
niets, ik heb haar zelfs 17 minuten opgenomen. We vertrouwen niemand meer, zij
was bezorgd omdat ze haar trein zou missen en ze kon echt niets doen, herhaalde
ze steeds maar weer.
Terwijl de advocaat van mijn moeder druk uitoefende op
Mapfre en bij toeval dokter BOT zijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen en
naar de hal kwam om te kijken wat er aan de hand was, deed hij alsof hij verward
was en ging weer weg, maar ook hem heb ik op foto. In het licht van deze
situatie biedt Mapfre aan naar Duitsland te gaan, omdat in Nederland het AMC
duidelijk had gemaakt dat ze me niet zouden nakijken. Maar dat het apparaat op
zich liet wachten en dat ze aan het beslissen waren wat te doen omdat ik
ontoelaatbaar was. Ik wilde alleen maar gaan liggen en slapen omdat mijn hoofd
op barsten stond en ik kapot en bang was. Uiteindelijk zei Mapfre dat we op z’n
minst een hotel met zuster zoeken die me in de gaten kon houden, mijn ouders
waren machteloos en met het ‘vrouwtje’ naast hun, maar natuurlijk, zegt mijn
moeder, uw naam alstublieft? En u zegt dat Angeles uw achternaam is? En ze zegt
haar achternaam zacht en met tegenzin, mijn moeder had er de pest in en zei
hoe?? de Pedro zegt ze. En uw functie? Kanselier zegt ze!! Uiteindelijk gaat ze
weg en ik vraag haar of ze me een telefoonnummer kan geven, en ze geeft me het
normale en het noodnummer en ze zegt dat het goed is…morgen belt ze me om te
kijken wat er uiteindelijk is gebeurd. Uiteindelijk met een heftig misselijk
gevoel en ik voelde me erg slecht en mijn moeder zegt tegen Mapfre dat ze
alstublieft, terwijl ik verwaarloosd en uitgeteld in een stoel zat, een hotel
dichtbij zoeken en dat ik op z’n minst kon gaan slapen. Er kwam een taxi die
ons naar het HAMPTON BY HILTON AMSTERDAM ARENA.
DINSDAG, 18 maart
Uiteindelijk kwam er een ambulance en gingen we naar
Duitsland met een dokter en een zuster om tests te doen en de ernst van het
letsel te zien……ik zal er straks meer over vertellen. Mapfre komt ons opzoeken,
ik hoop dat dit stopt…
Poeh wat een wanhoop…..nadat we klaar waren om naar Düsseldorf
te gaan, om half tien in de hal van het hotel, kwam er een IC-arts, een dokter,
twee broeders, een taxi om naar Duitsland te gaan zoals Mapfre was
overeengekomen met het ziekenhuis van daar en met de neuroloog van daar en ik
me klaarmaakte om de ambulance in te gaan en mijn moeder een telefoontje van
Mapfre krijgt, en ze zeggen dat er goed en slecht nieuws is, het slechte is dat
we niet naar Duitsland gaan omdat ze hebben geweigerd tests te doen na overleg
met het AMC, we weten niet waarom. Daarom heeft Mapfre besloten me op een
medische vlucht naar Spanje te zetten. Ze gaan doen wat ze kunnen om te kijken
of we geluk hebben en er een vlucht is en ik morgen (woensdag) vlieg. Op dit
moment heb ik een ontzettende hoofdpijn, ben ik verschrikkelijk moe, langzaam
en heb ik mezelf paracetamol gegeven.
KIJKEN OF IK MORGEN GELUK HEB…..
WOENSDAG, 19 maart
We hoopten vandaag te vliegen naar Tierra Santa 2 (Spanje),
alles klaar, sinds 7 uur vanochtend zijn mijn ouders op de been. Ik wat later,
al gedoucht en aangekleed, maar ik lag in bed, zoals ik het liefste doe. Mapfre
zegt tegen mijn moeder dat er een dokter vanuit Spanje zou komen om me te bekijken,
omdat ze niemand vertrouwen en ze zich ervan willen verzekeren dat ik in staat
ben te vliegen. Ze zou ongeveer rond 4 uur aankomen en ze wachten op haar rapport.
Rond 16:30 kregen we een telefoontje op de kamer en om het gelukkige
gezicht van mijn moeder te zien die wist dat het de dokter was…
Een fantastische vrouw, heel professioneel en ze heeft ons
gekalmeerd en ze was oprecht. Ze heeft tests gedaan, tot bijna 18:30.
Uiteindelijk heeft ze toestemming gegeven om te vliegen. Ze heeft uitgelegd dat
Mapfre erg betrokken is bij mijn zaak, dat het erg surrealistisch is allemaal
en dat ze verder zullen gaan met het eisen van de rapporten of ze nou willen of
niet. Ze heeft ons uitgelegd hoe alles in zijn verloop is gegaan, de
formaliteiten met andere landen omdat het vliegtuig lager vliegt…etc. Ik vond
de omhelzing die we hadden erg fijn, mijn ouders hebben haar, geëmotioneerd,
gezegd dat ze een engel is. Eindelijk denk ik dat we gaan, deze keer echt,
poeh….
Morgen vertel ik meer…
[Vanaf 20 maart zijn er geen publicaties van het dagboek meer verschenen. Zodra die alsnog gepubliceerd worden, zullen we ze gaan vertalen en aan het blog toevoegen.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten